Op 5 december 1995 kreeg ik van Sinterklaas & mijn zus een piemelcollage. Op A3 formaat. En ingelijst. Met een gedicht van drie pagina’s over mijn zogenaamde ‘piemelvrees’. Dat mijn vriendje voor het eerst Sinterklaas bij ons vierde maakte niemand wat uit.
Maar met een collage los je nog geen piemelvrees op, dat merkte ik jaren later toen het vriendje inmiddels uit beeld was en er nieuwe onbekende piemels op m’n pad kwamen. Ik kon er gewoon niet naar kijken zonder te lachen en m’n hoofd weg te draaien. Misschien is piemelvrees ook niet de juiste term maar extreem-infantiel-gedrag-bij-het-aanschouwen-van-een-onbekende-penis-syndroom, klinkt gewoon niet zo lekker.
Onbekende piemels
Tijdens een lange relatie, raakte ik na verloop van tijd wel gewend aan de piemel in kwestie en konden hij en ik redelijk door een deur. Het probleem zat dus echt in het aanschouwen van-en kennismaken met nieuwe onbekende piemels.
De makelaar kwam en genas
Na mijn scheiding was het de makelaar van m’n nieuwe woning die me uiteindelijk definitief genas van de aandoening. En misschien dat de memorabele leeftijd van veertig er ook wat mee te maken had. Op een gegeven moment moet je misschien ook een beetje volwassen gaan gedragen. Enfin, so far so good.
Dus toen mijn beste vriend voorstelde om naar de sauna te gaan, leek me dat een briljant idee. Ik ben vrij goed bekend met zijn ledematen en lichaamsdelen dus dat zou sowieso geen probleem vormen en daarbij ben ik dus sinds twee jaar compleet genezen van piemelvrees.
Vrouwengedachten in de sauna ...
Op de dag van de sauna liep alles redelijk soepeltjes. Als vrouw heb je ook niet zo veel tijd om naar zwiepzwaaiende onderdelen van het mannenlijf te kijken, je hebt genoeg andere zorgen aan je hoofd zoals:
- ‘Zal ik nu als eerste of als laatste uit de sauna lopen? Laatste is beter, dan kunnen ze niet naar m’n kont kijken.’
- ‘Waar is hier de ijskoude douche? Ik MOET daar zsm onder. Want door die hete sauna hangen m’n tieten waarschijnlijk ergens op navelhoogte …’
- ‘Waar is het dichtsbijzijnde kapstokje bij dit zwembad? Ik wil een zo kort mogelijke afstand naakt lopen zonder badjas’
- ‘Oh fijn, lekker veel forse vrouwen met dikke billen hier in de sauna.’
- ‘Wat heeft iedereen voor vormpjes geschoren? Een rondje? Heeft zij nou een rondje? Shit ik loop vast weer hopeloos achter …’
- ‘Shit ik had m’n mascara er af moeten halen, ik lijk waarschijnlijk inmiddels op een wasbeer’
- ‘Zal ik m’n haar hier wassen of thuis? Anders moet ik eerst weer helemaal die crèmespoeling ophalen uit het kluisje’
Op een gegeven moment, zaten Vriend en ik gezellig op het muurtje naast het zwembad even te chillen en te kletsen. Niets wees er op dat een van ons twee zich binnen niet afzienbare tijd als een debiel zou gaan gedragen. Tot plotseling een stelletje langsliep en mijn ogen als een magneet naar zijn edele delen gezogen werden. Nog nooit eerder had ik zoiets enorms gezien. Het leken wel twee courgettes naast elkaar. Of de helft van een honkbalknuppel. M’n complete onderarm. Een slang met een onverteerde muis er in. Een … nouja je snapt m’n punt.
Een enorme liefdeslans ...
En in een klap viel ik terug. Met open mond staarde ik er zeker vijf seconden (!) naar, lachte een kort hysterisch lachje en draaide toen m’n hoofd weg zoals eenkennige kleuters doen als er bezoek binnenkomt.
De gezichtsuitdrukking van Vriend na dit incident, verschilde niet zo gek veel met die van m’n student destijds op de bank van mijn ouders: een mengeling tussen schaamte en ergernis.
Ik moet het gewoon aan mezelf gaan toegeven:
Ik ben Caro, 41 jaar en ik lijd aan chronische piemelvrees.
